تراکم تنهایی(7)

خانم ستوده با حوصله چند دیس کوچیک رو روی سفره قلمکار چهار نفره ای که روی تخت کنار گلخونه زیر سایبون تنها درخت تو حیاط قرار داشت می چید . ترمه هنوز نیومده بود . به طرف تخت که رفتم دیدن برش های کوچیک هندونه که با تکه های پنیر و برگهای نعنا تزئین شده بود و همینطور طالبی های که مثل اسکوپ های بستنی برش خورده بودن و روشون ذرات شکر دیده می شد باعث شد زبون به تحسین باز کنم :
- وای خانوم ستوده خیلی با سلیقه این ! 
لبخند گرمی زد و سلفون رو از روی آخرین دیس که توش رولت نون و پنیرو سبزی رو به شکل منظمی برش زده و چیده بود برداشت :
- اولا که تو هم مثل ترمه منو مامان نیکو صدا کن یا حداقل بگو نیکو جون !
شنیدن کلمه مامان باعث شد حس سرما به تنم رسوخ کنه ... 
- چشم نیکو جون !
- آفرین دختر حرف گوش کن ! دوما من کاری نکردم .. کل محتویات این سفره هندونه و طالبی و پنیر و نون و کمی سبزیه .. فقط و قتی داری برای کسایی که دوستشون داری غذا آماده می کنی بی اختیار اینکار رو با عشق انجام می دی .. و دوست داری اونا بیشتر لذت ببرن ... 
- اگه همین مواد ساده رو به من بدین هر از هر کدوم یه شلم شوربایی سر هم میکنم که پرنده ها هم نتونند بخورنش ... 
چشمای سیاهش مثل صورت زیبا و گوش آلودش می خندید 
- به وقتش تو هم با سلیقه می شی عزیزم ... فقط باید دلیلش رو پیدا کنی ... 
داشتم به جمله آخرش فکر میکردم که یهو افتادن یه تیکه یخ رو توی بلیزم حس کردم .. جیغ بلندی کشیدم و پایین لباسم رو آزاد کردم تا تیکه یخ بیرون بیافته .. با عصبانیت به طرف ترمه برگشتم که با دیدن صورت من با صدای بلند می خندیدو ازم دور می شد . نیکو جون همونطور که می خندید گفت :
- ارغوان منتظر چی هستی بدو برو تلافی کن ... 
چشمم افتاد به شلنگ بلند که به شیر آب کنار گلخونه وصل بود . با بدجنسی به طرفش رفتم و و قتی برش داشتم به نیکو جون گفتم :
- میشه وقتی من رسیدم به ترمه آب رو باز کنیم می ترسم از اینجا بازش کنم این اثر هنری شما خراب بشه ... 
با سر موافقتش رو اعلام کرد و من در حالی که سر شلنگ رو تو دستم گرفته بودم به سمت ترمه دویدم و درست وقتی چند قدمیش بودم و به شکلک های مسخره ای که در می آورد نگاه می کردم اب با فشار از سر شلنگ بیرون زد ،پاشید تو صورت ترمه و جیغش رو به هوا برد .. به جای فرار کردن به سمتم اومدو سعی کرد شلنگ رو از دستم در بیاره ... و نتیجه تلاش چند دقیقه هر دومون خوردن زمین و و سراتا پا خیس شدن بود ... بعد از مدتها برای اولین بار با صدای بلند می خندیدم و به خندیدن نیکو جون و ترمه نگاه می کردم . شاید اینم یه جور خاطره سازی بود ... 
وقتی هر دو از تلاش خسته شدیم شلنگ رو ول کردیم و همونجا روی موزاییک های گرم و خیس حیاط دراز کشیدیدم .... نیکو جون از اون ور حیاط داد زد :
- بلند شین الان مریض میشین هر دوتون ... 
اما اسمون بدون ابر و شفاف عصر اصفهان انقدر قشنگ بود که دلم نمی خواست ازش دل بکنم . ترمه هم آواز خوندنش گرفته بود و هر کاری می کردم نمی تونستم ساکتش کنم ... انقدر درگیر خودمون بودیم که نفهمیدم نیکو جون کی با شنیدن صدای بوق ماشین تیام در رو باز کردو اونم ماشین رو تا وسط حیاط آورد . 
درست وقتی ترمز کرد تازه متوجه حضورش شدم . هراسون از جا پریدم با دیدن تیام که متعجب از پشت شیشه جلوی ماشین بهمون نگاه می کرد از جا پریدم سریع بلوزم رو که روی کمرم بالا رفته بود پایین کشیدم ... ترمه ریز ریز کنارم می خندید ... با اون لباسهایی که بهم چسبیده بودن روم نمی شد از جام بلند شم برم سمت خونه ... با حرص رو به ترمه کردم و گفتم :
- کوفت ... هی بخند ! این داداش مومن تو هم می بینه ما اینجا اینطوری ولو شدیم وایستاده زل زل نگامون میکنه ... الحق که خواهر برادر کلا سالوسین .. 
ترمه از کنارم داد کشید :
- اوی تیام ارغوان میگه انقدر سالوس نباش چشماتو درویش کن تا من بلند شم برم تو خونه ... 
قبل از اینکه بتونم جلوی دهنش رو بگیرم جملات رو پشت هم ردیف کرد و من شرمزده سر جام موندم .. صدای کوبیده شدن در ماشین وادارم کرد برگردم . تیام بدون اینکه نگامون کنه از کنارمون رد شدو رفت داخل ساختمون ... با خودم فکر کردم اون اولش هر چقدر خواستی زل زدی الان داری ادای آدمای با خدا رو در میاری ... 

دو هفته از اون بچه بازی من و ترمه می گذشت و ما همچنان تو شرکت مشغول بودیم . تیام هم سعی می کرد فاصله اش رو با من حفظ کنه و جز در مواقع لزوم باهام همکلام نمی شد . می دونستم این تاثیر حرفیه که اون روز کنار پنجره ماشین بهش زدم .. شاید می خواست با این کنار کشیدنش ثابت کنه که هیچ توجه خاصی بهم نداره .
دیگه تقریبا آخرین روزهای اقامتمون رو تو اصفهان می گذروندیم و هفت هشت روز دیگه باید برمی گشتیم نوشهر . دلم برای سوئیت کوچیک و استقلالی که توش داشتم لک زده بود .تو این مدت یکی دو بار اردلان بهم تلفن کرد که جوابش رو ندادم امادگی روبرو شدن با خودش و حرفاش رو نداشتم . اما همچنان هیچ خبری از مامان نبود . 
اخرین فیش های حسابداری که از صبح بهمون تحویل داده بودند تا وارد سیستم کنیم رو ثبت کردم . و اطلاعات رو از طریق شبکه داخلی شرکت برای تیام فرستادم . هنوز چند دقیقه سپری نشده بودکه تلفن داخلی به صدا در اومد و خانم میرعماد گفت که تیام تو اتاقش منتظرمه . از جا بلند شدم و به ترمه که مشغول اس ام اس بازی بود نگاه کردم و گفتم :
- خوش بحالت از هفت دولت آزادی فقط منم که باید سرکوفت بخورم ... 
- تو هم مثل من بی عار بشو ... باور کن راحت می گذره .. 
زیر لب برو بابایی گفتم و از اتاق اومدم بیرون . همونطور که حدس زده بودم نزدیک پنج دقیقه پشت هم درباره ایرادات کارم غر زدو گفت با این روش هیچ وقت نمی تونم یه کارمند یا مدیر موفق بشم .. حرفاشون تک تک تو ذهنم ثبت میکردم و از سرزنش هاش فاکتور می گرفتم . وقتی بلاخره ساکت شد سعی کردم لبخند کمرنگی بزنم :
- می بخشید بیشتر دقت می کنم . البته احتمالا از سه روز دیگه دوره ما تموم میشه ... 
ابروهاش رو کمی بالا برد و پرسید :
- اونوقت این اتمام دوره رو که کی به اطلاعتون رسونده ؟
- خودمون تصمیم گرفتیم .. 
- مگه شروع دوره با شمابوده که حالا خودتون هم میخواهید تمومش کنید .... 
با تعجب نگاش کردم . جدی جدی فکر میکرد اینجا یه کلاس درسه و اونم تو جایگاه استاد حق داره برامون حضور و غیاب بزنه . سعی کردم شمرده و اروم براش توضیح بدم :
- حدود هفت هشت روز دیگه ما باید برگردیم نوشهر . ترمه می خواد یه خورده استراحت کنه ! هر دوتامون یه کم خرید داریم ... 
بعد از کمی مکث گفت :
- اصلا متوجه تاریخ نبودم ... پس بلاخره پاییز داره نزدیک میشه ... 
برام جالب بود که گفت پاییز و نگفت مهر یا اخر تابستون ... با پوزخندی که نتونستم مهارش کنم و با اشاره به دکمه های تا زیر گلو بسته شده بلوز کاهویی رنگش گفتم :
- برای شما که انگار فصل سرما خیلی وقته شروع شده ... 
طعنه ام رو گرفت :
- محیط کار ایجاب می کنه که لباس پوشیدن آدم باهاش هماهنگ باشه اینو شما به عنوان یه مدیر یا کارمند آینده باید مد نظر قرار بدین ... 
سرم رو به نشونه تاسف تکون دادم :
- یعنی آدم دو رنگ باشه .. تو خونه یه جور و تو اداره یه جور دیگه ؟ چرا نباید همه جا یه جور باشه ... حداقل تو این اتاق در بسته ... 
عصبی نگام کرد :
- همون قضیه سالوس و اینا دیگه ؟ اره؟
لعنت بهت ترمه ... 
- من منظور خاصی نداشتم ... هول شده بودم از دهنم پرید... ترمه هم که زود خبر رسونی کرد .. 
- من چون از خودم مطمئنم ازت به دل نگرفتم ... اما اینو همیشه یادت باشه تو محیط کار باید شایسته محیط کار لباس پوشید ... وگرنه کسی تو رو جدی نمی گیره ... ادما قبل از اینکه ما رو بشناسند قبل از اینکه کارمون رو ببینند ظاهرمون رو می بینند ... هرچند من تو ظاهر خودم ایرادی نمی بینم ... اینا رو برای شما گفتم که می خواهین وارد بازار کار بشین ... 
بی حوصله سری تکون دادم و گفتم :
- اگر کاری با من ندارین من برم !
- نه فقط با ترمه صحبت کن تاریخ برگشتنتون رو مشخص کنید تا براتون بلیط بگیرم ... اخر شهریور ممکنه به این راحتی بلیط گیر نیاد 
- مثل اینه خیلی از دستم خسته شدین ... 
لبخند راحتی زد و گفت :
- نه من چرا باید خسته بشم روی دوش من که نبودی .. بودی؟
سعی کردم چپ چپ نگاش کنم اما تصور جمله ای که گفته بود باعث شد با خنده از اتاقش خارج بشم . میرعماد مفاتیحی که در دست داشت رو بست و به صورت خندون من نگاه متعجبی انداخت . بی توجه به کنجکاویش به سمت قفسمون رفتم و زمزمه کردم یعنی این مدتی که از ساعت کاریت می زنی و ذکر می گی رو باید بحساب خدا بگذار یا صاحب شرکت ...
ترمه با دیدنم لبخند کش داری زد و گفت :
- نبودی فرهان به گوشیت زنگ زد ... منم جواب دادم ... 
در حالی که پشت میز می نشستم و چشمامو می مالیدم گفتم :
- تو کلا فضولی موندم چطور تا حالا طاقت اوردی نپکیدی ... حالا چی می گفت ؟
- هیچی مثل اینکه یه کار برات پیدا کرده ! می گفت باید با خودت حرف بزنه ! 
با خوشحالی صاف نشستم و گوشیم رو برداشتم و تو لیست تماس ها شماره ش رو پیدا کردم . رابطه ام رو با فرهان و هامون مثل رابطه ای که با سعید و سایه داشتم، تو این مدت حفظ کرده بودم . از وقتی خونه رو ترک کردم دلم نمی خواست دایره تنهایی دورم رو بزرگتر کنم .. 
فرهان موبایلش رو که جواب داد با لحن طلبکاری گفت :
- من موندم چرا گوشیت رو می ذاری دم دست این دختره خل و چل که جواب بده دو ساعته منو گیر اورده فکر کردم تویی ... 
خنده ام گرفت :
- ای ول به تو که بعد از این همه مدت هنوز صدای منو تشخیص نمی دی .. 
- مقصر من نیستم که !ترمه باید بره تو سیرک کار کنه خیلی استادانه تقلید می کرد صداتو ! 
- حالا چرا سیرک ... 
- چون تو تلویزون جک و جونور ها رو راه نمی دن ! همون سیرکم زیادیشه ! 
- اگر بگم بهش گفتی جک و جونور پوستت رو می کنه ... 
صدای اعتراض آمیز ترمه که بلند شد فرهان خندید و گفت :
- نه که الان نگفتی ! 
- حقت بود تا تو باشی به دوست عزیز من توهین نکنی ! حالا چیکارم داشتی ... 
- می خواستم ببینم هامون بهت گفت که برات کار پیدا کردم ؟
- نه ! من صبح باهاش حرف زدم چیزی نگفت !
- عجبا ! راستش من کل تابستون رو داشتم بررسی می کردم واسه شروع کردن یه کاری.. 
- مثل اینکه می خوای مرد خونواده بشی کم کم ... 
- اره والا بدمم نمیاد سر به راه بشم یه چند سر عائله دورمو بگیره ! برم از صبح خروس خون تا بوق سگ جون بکنم و هر شب با دست پر بیام خونه و با باسنم در رو باز کنم و بگم زن شووووووووم چی داریم .. 
در حالی که به شدت سعی می کردم خنده ام رو کنترل کنم حرفش رو بریدم! چون مطمئن بودم ولش کنم تا شب چرت و پرت بهم می بافه :
- بسه انقدر روده درازی نکن بگو چیکارم داشتی ... 
- نمی ذاری دیگه همین شمایین که آرزوهای ما رو تو نطفه خفه می کنید ... کلی .. 
- فرهان ! 
- جانم چر داد می زنی ؟
- اگر تا سی ثانیه دیگه گفتی حرفتو گفتی وگرنه گوشیو قطع می کنم !
- باشه منو باش چه جو... نه ببخشید شخص متشخصی رو میخوام با خودم همکار کنم .. هیچی دیگه تو این مدت به نتیجه رسیدم که هیچ جا بهتر از نوشهر برای سرمایه گذاری نیست ... چون من سرمایه ام اونقدرا زیاد نیست که به شهرهای بزرگی مثل کرج و تهران و حتی ارومیه بکشه ! تصمیم گرفتم یه شرکت کوچیک بزنم .یه واسطه پیدا کردم که از روسیه کاغذ وارد ایران می کنه و نیاز به دفتر تو نوشهر داره تا کاغذها رو تحویل بگیره و ترتیب انتقالش به تهران و بقیه جاها رو بده . و از این طرف هم کیوی صادر کنه به روسیه ... مازندران هم که می دونی معدن کیویه ! 
- خوب؟
- هیچی دیگه واسه شروع کار باید همه سرمایه ام رو بگذارم و میخوام همکارام از کسایی باشن که بهشون ا عتماد دارم و در ضمن باهام راه بیان ... 
سرم رو کجا کردم و تکیه دادم به پشتی صندلی :
- منظورت از راه اومدن احتمالا کار کردن بی جیره و مواجب که نیست ؟
- نه دقیقا ! 
- خوب دقیقش رو بگو ! 
- ببین تو اصلا میخوای کار کنی یا نه ؟
- معلومه که می خوام ! 
- خوب پس بقیه ش حله من قول میدم حقوق هر کسی رو دیر دادم حقوق تو رو سر وقت بدم ... 
- خوب وقتی اومدم نوشهر درباره اش حرف میز نیم جز من کی دیگه میخواد تو این دفتر کار کنه ! 
- تا حالا که فقط منم و هامون و تو .. احتمالا یه نفر دیگه هم بیاد برای شروع کار کافی؛ اگر با تو به توافق رسیدم اون دوست عزیزت رو هم میاریم کنار خودمون .. ! 
وقتی تماس رو قطع کردم به هیجان تو صدای فرهان فکر می کردم . می تونستم تصورش کنم که با اون چشمای خندون و لبهای خندون تر سر و صدا به پا کرده و داره ادای مدیرهای بزرگ رو در میاره .. بی اختیار لبخند زدم ... شاید این یه شروع خوب بود برای نهال ارغوانی که دیگه باید رشد می کرد و تبدیل به درخت می شد ... شاید این نقطه پایان تموم تنهایی ها و سرگردونی ها بود ... 

*** 
از ماشین که پیاده شدم نفس عمیقی کشیدم و رطوبت توی هوا رو بلعیدم . صبح با هواپیما به تهران اومده بودم و بدون حتی لحظه ای مکث به ترمینال رفتم و با اولین ماشین به سمت نوشهر حرکت کردم . ترمه به خاطر پلاتینی که توی پاش بود نتونست با من بیاد چون درست تو آخرین روزها دکترش اعلام کرد که باید پلاتین رو از پاش خارج کنه . دلم براش تنگ شده بود اما حس می کردم تو این چند روز بدور از دغدغه ها و شیطنتهاش می تونم به کارهام یه سر و سامونی بدم . دلم برای خونه ام تنگ شده بود می دونستم که صاحب خونه بنا به خواسته من کارگر گرفته و کل خونه رو تمیز کرده و اثاث مختصرم رو از انبار به داخل سوئیت برگردونده . این وسواس لعنتی نمی گذاشت همینطور راحت به خونه ای بگردم که می دونستم تو تعطیلات مسافرهای زیادی شب رو اونجا گذروندن . در تمام طول مدتی که تو خونه اش مستاجر بودم هر بار بعد از تعطیلات عید و تابستون همینکار رو می کرد و پول کارگر رو روی اجاره اولین ماه می گذاشتم و بهش می دادم . جلوی در خونه وایستادم و به اطراف نگاه کردم . به آسمون پر از ابر به بوی رطوبت و دریا به درخت های کوتاه نارنج و پرتقال به همه چیزهایی که دلتنگشون بودم . بلاخره دل از نگاه کردن به اطراف کندم و با ساک بزرگی که نیکو جون برام پر از توشه راه و سبزی سرخ کرده و خشک و حبوبات پاک شده و شیشه های مربا و ترشی و بسته های گز و پولکی کرده بود وارد خونه ام شدم . با وجود خنک شدن نسبی هوا هنوز هوای توی سوئیت گرم و دم کرده بود . در تراس رو باز کردم و پرده اش رو کنار کشیدم خاطره اون شب ترسناک و اذیت های اون چند تا پسر منو یاد فرهان و هامون انداخت و لبخند زدم . دلم برای همه اشون تنگ شده بود سعید سایه پیمان و حتی فرهان و هامون ! 
یک ساعت بعد در حالی که دوش گرفته بودم و یه ملافه نازک دور خودم پیچیده بودم روی تخت یک نفره ام دراز کشیدم تا کمی استراحت کنم تا خستگی راه از تنم بیرون بره اما صدای موبایل وادارم کرد چشمامو باز کنم . با دیدن اسم هامون روی صفحه بی حوصله دکمه سبز رو فشار دادم و گفتم :
- یعنی واقعا تو کار و زندگی نداری مزاحم استراحت یه مسافر تازه از راه رسیده میشی!
با لحنی که نمی تونستم بفهمم جدیه یا شوخی گفت :
- مسافر تازه از راه رسیده اگر دلش نخواد تلفن کسی رو جواب بده گوشی رو میذاره روی سالینت و می خوابه نه اینکه با اولین تماس بپره روی گوشی .. .
- خواستم شما رو از دلتنگی نجات بدم ... 
- لطف کردین خانوم !
مکث کوتاهی که هر دو کردیم انگار تحت تاثیر این لحن سنگین هامون بود .
- ارغوان باید ببینمت ! 
- منو؟ چرا ؟ کی ؟
- هر چه زودتر بهتر ! باید درباره موضوع مهمی حرف بزنیم ... 
- من خسته ام خیلی ! باشه فردا ! 
- پس من فردا صبح میام دنبالت ! ساعت ده خوبه ؟
متعجب از این همه اصرار و تاکید گفتم :
- باشه ! ساعت ده.... 
تلفن رو که قطع کردم خواب کاملا از سرم پرید ... لحن قاطع هامون همه فکرم رو مشغول خودش کرده بود . از اینکه قبول نکردم همین امروز برم دیدنش پشیمون شدم . هرچی فکر کردم کمتر به نتیجه رسیدم . کلافه از جام بلند شدم و ساکم رو باز کردم تا خودم رو سرگرم جا به جا کردن لباسها و سوغاتیام کنم ! 
هر طور بود که عصر و شب رو پشت سر گذاشتم . صبح از ساعت نه در حالی که بی اختیار وسواس زیادی واسه پوشیدن مانتوی مشکی و یقه ایستاده کوتاهم و ست کردنش با شلوار جین خاکستری و شال ابریشمی خاکستری و مشکی به خرج دادم آماده روی تخت نشستم منتظر تماس هامون و بلاخره این انتظار با به صدا در اومدن گوشیم تموم شد . بهم گفت با آژانس اومده و سر کوچه منتظره . وقتی با چهره جدی و یه عینک دودی بزرگ روی چشم تو ماشین دیدمش حس کردم حرفش هرچی که میخواد باشه حتما خیلی مهمه که اینطوری براش ژست گرفته !