تراکم تنهایی(9)

قسمت 9

روبروی میز فرهان وایستاده بودم و به اخمای تو همش نگاه می کردم . 
- می دونم سرت شلوغه فرهان اما باید برم ! 
بدون اینکه بهم نگاه کنه چیزی رو تو لپ تابش چک کرد و گفت :
- خوب اگر باید بری که برو دیگه .. اما لطفا منو تهدید نکن که اگر نذارم بری مجبوری واسه همیشه ... 
بی حوصله حرفش رو بریدم . چشم دوختم منظره رودخونه پهن و کم آب پشت سرش که از قاب پنجره باز کاملا مشخص بود ... 
- من کسی رو تهدید نمی کنم .. اما اگر نرم ممکنه خانواده ام نذارن دیگه اینجا بمونم ... 
- جالبه که یه نفر تو دنیا باشه تا تو ازش حساب ببری ! 
با خودم فکر کردم آخرین آدمی که روی کره زمین باشه و من دلم بخواد که براش توضیح بدم همین فرهانِ ! 
- پس اخم هات رو باز کن و برگه مرخصی من رو امضا کن ! 
سرش رو بلند کرد و همونطور جدی نگام کرد :
- فکر می کنی این دفتر زپرتی من که هیچ کس جدیش نمی گیره واقعا نیاز به این کاغذ بازیا داره ؟
نفسم رو با حرص رها کردم و گفتم :
- فرهان چرا مثل بچه ها شدی ؟ باشه اگر می گی نرو نمی رم فقط تبعاتش هم با خودت .. فهمیدی ... من حوصله بچه بازیهای تو رو ندارم 
- من بچه ام یا تو که دنبال یه قهر و آشتی خواهر برادری میخوای کل برنامه ها رو بهم بریزی... 
- کدوم برنامه ؟
دستاشو بالا برد و گفت :
- عجب انقدر برات این کار بی اهمیت که یادت رفته این هفته قراره یه کشتی برسه و ما باید جمعه بریم بندر.. فکر میکردم دوست داری بیایی و بندر رو از نزدیک ببینی ... 
دستم رو روی پیشونیم فشار دادم ، پاک فراموش کرده بودم :
- متاسفم یادم رفته بود . اما سعی کن درک کنی این یه دعوای ساده خانوادگی نیست خیلی مهمتره !من باید برم ... 
هامون از بین در باز اتاق گذشت و پوشه ای رو روی میز فرهان انداخت :
- ارغوان به نظر من حق با فرهانه نیازی نیست بری .. اصلا به عواقب رفتنت فکر کردی .. 
عصبی و کلافه به طرفش چرخیدم :
- یعنی تو و فرهان نمی تونید از پس این صورت برداری روز جمعه بر بیایید ... باشه من جمعه شب حرکت میکنم .. ببینم اون موقع دیگه بهانه اتون چیه .. 
هامون مستقیم تو چشمام نگاه کرد :
- کی به این کار کوفتی کار داره .. دارم میگم به عواقب رفتنت فکر کردی .. چطور میخوای واسه اردلان ثابت کنی ؟ اصلا چیو میخوای ثابت کنی !
دهنم خشک شد . دوست نداشتم درباره ش حرف بزنم ... حتی بهش فکر نکرده بودم ... اما میدونستم که می تونم ثابت کنم ! 
- من از پسش بر میام .. بر هم نیومدم چیز زیادی از دست ندادم .. 
می خواست لحنش پر از تمسخر باشه اما رنگ نگرانی چشماش بیشتر به نظر می اومد ... 
- چیز زیادی از دست نمی دی ؟ تو برادرت رو از دست میدی دختر خانم ! 
نفسم سنگین شد .. لعنت به تو هامون .. لعنت که این خرچنگ بی رحم رو می اندازی روی گره بغضم ... 
- من هیچ وقت برادری نداشتم که حالا از دستش بدم ... 
مخمل قهوه ای چشماش تیره تر شد .. لعنت بهت هامون ... حتی همین حالا هم حس می کنم چقدر رنگ و جنس نگات آشناست ... 
- بگیر این برگه مرخصیت! امضاش کردم .. مثل اینکه اینجا همه از همه چیز خبر دارن جز من!
با تعلل برگه رو ازش گرفتم .. هنوز اخم کرده بود و این بار مشکوک به من و هامون نگاه میکرد . دوباره کامل به طرف میز برگشتم ... 
- دیگه چیه ... ؟ 
- یه خواهش داشتم .. 
- چی ؟
- میخواستم یه نفر رو بیارم اینجا تا مشغول به کار بشه ... اما خودم هم از کاری که دارم می کنم مطمئن نیستم ... 
بی حوصله سرش رو انداخت پایین و گفت :
- اگر منظورت ترمه است من از اولش هم با اینکه بیاد اینجا مشکلی نداشتم ، خودش جنم کار کردن نداره ... اما .. 
- ترمه رو نمی گم !
هامون به جای فرهان پرسید :
- کیو میگی ؟ همونکه دیروز داشتین تو محوطه با هم حرف میزدین ... 
همه خشم و ناراحتیم از این همه کنجکاویش رو ریختم تو چشمام و زل زدم بهش .
- من نمی فهمم تو کار و زندگی نداری هی زاغ سیاه منو چوب می زنی ؟
فرهان نذاشت هامون جواب بده :
- میشه بگین کیه تا من بیچاره هم در جریان باشم یا اینکه مثل بقیه مسائل بین شما خصوصیه و جز خودتون کسی نباید سر در بیاره چی میگید 
همین هزیون های فرهان رو کم داشتم .. :
- وای من نمی دونم شما دوتا امروز چتونه باور کن باید به فیش حقوقی من یه گزینه سختی کار هم اضافه کنی سر و کله زدن با شما دوتا از کارکردن تو معدن بدتره ... میخوام گلاره بیاد اینجا ... 
بروهای فرهان بالا رفت و گوی مشکی تو چشماش ثابت شد . کم پیش می اومد تا اینطوری ببینمش ... 
- کدوم گلاره ؟
با صدایی که به زحمت شنیده می شد زمزمه کردم :
- قدیانی ! گلاره قدیانی .. 
صدای رها شدن نفس هر دوتاشون رو شنیدم ... چرا من فکر می کردم هیچ کس هیچی نمی دونه .. چرا انقدر عکس العملشون برام عجیب بود .. 
- چرا اون ؟
هامون با صدای کنترل شده ای گفت :
- این چه سوالیه می پرسی فرهان چرا اون نداره ؟ جواب این درخواست ارغوان یک کلمه است ! نه ! 
فرهان همونطور که چشم از من بر نمی داشت گفت :
- اینجا من تصمیم می گیرم هامون ... لطفا تو دخالت نکن .. 
پس این فقط یه حس نبود ! اینکه رابطه بین هامون و فرهان مثل گذشته نیست ... و شاید کنار هم موندنشون دلیلی داشت که حداقل من نمی تونستم بفهمم ! 
- چرا گلاره قدیانی ؟ خودش خواسته اینجا کار کنه ! 
شونه بالا انداختم :
- نه ! من می خوام ... 
- چرا ؟
سعی کردم طوری رفتار کنم که انگار هیچی درباره گلاره نمی دونم :
- من نمی فهمم این هم سوال و جواب واسه چیه ... دیروز می گفت که داره دنبال کار می گرده ... منم فکر کردم بیاد اینجا مشغول بشه ... 
صفحه لپ تاپش رو بست ... 
- چرا دنبال کار می گرده ؟
- من نمی دونم .. فقط گفت که به کار کردن احتیاج داره ... 
- مطمئنی که نمی دونی ارغوان ؟
هامون این رو پرسید و من تو دلم هزار تا بد و بیراه نثارش کردم :
- مطمئنم ! اما مثل اینکه شما خوب می دونی ؟
و بعد به سمت فرهان چرخیدم :
- فرهان تو این چند روز فکراتو بکن اگر مشکلی نبود من بهش میگم که از شنبه بیاد سرکار!
از اتاق که بیرون می رفتم سنگینی نگاه هر دوشون رو حس میکردم . 
*** 
صورت ترمه رو بوسیدم ! مثل بچه کوچولو ها بغض کرده بود :
- نمیشه نری .. نمیشه بگذاری پایان ترم با هم بریم ... 
دسته ساکم رو تو مشت عرق کرده ام فشار دادم و گفتم :
- باید برم ترمه ... یه مشکلی هست بین من و اردلان باید حلش کنم .. 
با لحن دلخوری گفت :
- این چه مشکلیه که حتی منم ازش خبر ندارم ! 
با دست صورتش رو نوازش کردم و گفتم :
- یه روزی بهت میگم ! قول میدم خیلی زود ... 
صدای زنگ در نشون می داد که آژانس رسیده . دوباره خم شدم و صورتش رو بوسیدم و از در زدم بیرون ... ساعت یازده و نیم شب رو نشون می داد و اتوبوس ساعت دوازده حرکت می کرد. وقتی به ترمینال رسیدم هنوز یه ربع وقت داشتم . جلوی در سالن انتظار وایستادم و به محوطه تاریک روبروم خیره شدم ... حس اینکه زندگیم درست شبیه این ایستگاه تاریک و سرد تو دل این شب پاییزیه باعث می شد باز گوشه چشمم به سوزش بیافته ... هیچ انرژی نبود ... هیچ روشنایی نبود و هر کس از مقابلم رد می شد یه جورایی سر در گریبون و خواب آلود به نظر می اومد ... و تنها دارایی و همراه من تو این سفر همین ساک کوچیک سیاه رنگی بود که اونم به نظرم اضافی می اومد ... 
- تو تاریکی دنبال چی می گردی ؟
شنیدن صدای هامون متعجبم نکرد . انگار یه جورایی منتظر بودم که بیاد ... یا می دونستم که میاد ! 
- هیچی ... دنبال یه سایه سمج که تازگی ها دست از سرم بر نمی داره !
- خوب حتما نگرانته اون سایه ! 
- من اگر سایه نگران نخوام باید کیو ببینم .. 
- منو ..
تو صداش خنده بود و باعث شد تا منم لبخند بزنم . دست دراز کرد و ساک رو ازم گرفت . دستامو با آسودگی تکون دادم چقدر خوب بود که می تونستم تا این حد ازاد باشم . نگاش کردم صورتش با اون ته ریش تیره هم جذاب به نظر می رسید . فکرم رو اصلاح کردم جذاب و خسته .. یقه پیرهن چهارخونه اش باز بود و برق زنجیر ساده و بدون پلاک پلاتینش رو به خوبی می دیدم ... نمی دونم چرا دلم میخواست باهاش مهربون باشم . نگامو از رو زنجیر بالا آوردم تا رسیدم به چشماش !
- بد عادت میشم هامون اگر یه روز نباشی که بارهای اضافه ام رو از دستم بگیری ... 
لبخند گونه هاش رو مشخص تر کرد و با خودم فکر کردم چه حیف جای دوتا چال تو صورتش خالیه .. 
- کاش بد عادت بشی ... اون موقع است که دیگه انقدر به جونم نق نمی زنی .. 
صدای کشدار و گوش خراش کمک شوفر قفل چشمامون رو باز کرد . 
- ساعت دوازه تهران ! ساعت دوازده تهران بارهاشون رو تحویل بدن... 


تکون نامحسوسی خورد و فهمیدم که میخواد بره به سمت صندوق اما بی اختیار آستینش رو گرفتم . متعجب نگام کرد :
- دوتا صندلی گرفتم ساک رو می ذارم رو صندلی بغلیم ... نمی خواد ببریش ! 
بازم لبخند زد . خدایا چه مرگم شده بود حالا که داشتم برمی گشتم تهران .. تا با سیامک روبرو بشم ... تا به اردلان ثابت کنم .. تا مامانم رو ببینم ... و بدتر از همه تا با جای خالی عزیز روبرو بشم ... چرا لبخندهاش باعث می شد بی خیال از این همه فکر و خیال منم لبخند بزنم ... صداش کمی از زمزمه بلند تر بود :
- می خوای به جای ساک من بیام رو اون جای خالی بشینم ... می تونم همرات بیام ؟
سرم رو تکون دادم .. :
- می خوای فرهان هر دومون رو خفه کنه ؟... دست تنها می مونه !
با شنیدن اسم فرهان اخم ظریفی بین ابروهاش افتاد ... حتی به این اخم هم لبخند زدم .. نگران بود ؛ همه تلاشش برای پنهون کردن نگرانیش فایده ای نداشت ... 
- نمی تونی ارغوان تنها از پسش بر نمیایی ! 
خودمم می دونستم .. حتی استرسش داشت ذره ذره وجودم رو خشک می کرد . لبم رو به دندون گرفتم و سعی کردم استرسم رو کنترل کنم ... به چشماش نگاه کردم :
- یه عمره عادت کردم تنهایی با همه چیز روبرو بشم... من سخت جون تر از اینام ... 
نگاش به جای چشمام انگار روی لبهام بود ... نگاه منم افتاد به لبخند یه وری که نرم روی صورتش نشست .. 
- پس فیلم جان سخت رو از رو تو ساختن ... 
- ممکنه ایده گرفته باشن .. 
- واسه من فرهان مهم نیست ... اگر بخوای باهات میام ... یه جایی نزدیکت می مونم ! 
نفسم رو ول کردم تو صورتش ... حس کردم واسه کسری از ثانیه چشماشو بست ..
- اما واسه من مهمه ... نمی خوام فکر کنه هیچ کدوممون ... 

سرش رو عقب کشید . دستاش رفت توی موهاش و گفت :
- اگر برات مهمه نمی آم دیگه ادامه نده ... 
لبامو روی هم فشردم ... دلم میخواست باز انحنای لبخندش رو ببینم .. اما انگار عصبیش کرده بودم :
- منظورم اینکه مثلا ما بهش قول همکاری دادیم نمیشه وقتی سرش شلوغه تنهاش بگذاریم ... 
- اوکی ! اوامر شما اطاعت میشه .. آقا فرهان رو تنها نمی ذارم ! 
صدای کمک شوفر دوباره بلند شد :
- ساعت دوازه تهران حرکت ! ساعت دوازده تهران حرکت ... 
خندیدم و گفتم :
- این یارو فکر کنم مشکل داره این وقت شب که اتوبوس دیگه ای نیست که داره حنجره اش رو پاره می کنه ! 
هنوز عنق بود بدون اینکه حتی لبخند بزنه گفت :
- بریم ساکت رو تا کنار صندلیت میارم ! 
باز آستینش رو گرفتم . بی حوصله گفت :
- دیگه چیه ؟ نکنه کلا از رفتن منصرف شدی ... 
در حالی که بلیط رو به طرفش می گرفتم گفتم :
- نه می خواستم بگم همینطوری جلو جلو میری از رو چی می خوای شماره صندلیم رو در بیاری ... در ضمن حسودی اصلا خوب نیست آقای جنتلمن !
دوباره مستقیم نگام کرد .. زیر نور قرمز رنگی که از تابلویی بالای سرمون تو چشماش می تابید حس می کردم رنگ مخمل نگاش ارغوانی شده ! لباش رو داشت رو هم فشار می داد و یکهو خنده اش رو ول کرد . با صدای بلند می خندید و مسافرهایی که از کنارمون می گذشتن تا سوار اتوبوس بشن نگامون می کردن . بلیط رو ازم گرفت و گفت :
- بریم دختر خانوم ! بریم تا بیشتر از این کار دستمون ندادی ... 
پشت سرش از پله های بلند اتوبوس اسکانیا بالا رفتم . حس خوبی داشتم .. عجیب بود که داشتم می رفتم تا با بدترین صحنه های زندگیم روبرو بشم .. اما حس خوبی داشتم ... شاید به خاطر اینکه چیزی در ضمیر ناخودآگاهم می دونست که هنوز بدترین ها روندیدم .. 
اتوبوس که حرکت کرد اونم پشت ماشین فرهان نشست و در امتدادش حرکت کرد . تو اولین دور برگردون بوق کوتاهی زد و من لبخند به لب براش دست تکون دادم ... اتوبوس وارد کندوان شد و من چشمم رو روی سیاهی های جاده ای که می رفت تا شروع بشه بستم .. باید می خوابیدم تا فردا انرژی بیشتری ذخیره می کردم . اما صدای کوتاه رسیدن اس ام اس وادارم کرد تا چشمامو باز کنم . با خودم فکر کردم حتما ترمه است . اما شماره موبایلی که با کد اصفهان شروع می شد و ناشناخته بود وادارم کرد به سرعت متن کوتاهش رو بخونم 
" سلام می دونم تو اتوبوسی منم فردا دارم میام تهران! فکر کنم حرفامون نیمه تموم موند . تیام "

مثل اينكه قرار نبود آب خوش از گلوم پايين بره ! پوزخندي زدم و گوشي رو چپوندم ته كيفم و برعكس اون چيزي كه فكر مي كردم تا خود تهران خوابيدم . ساعت پنج صبح بود كه به ترمينال آزادي رسيديم ... هوا هنوز تاريك بود نگاهم كشيده شد به سمت نماد ميدون آزادي ... چقدر دلم براي تهران تنگ شده بود . نفس عميقي كشيدم و سوز سرد پاييزي رو با بوي دود و گازوئيل ناشي از اتوبوس ها مشتاقانه فرو بردم . ترمينال شلوغ و پر تردد بود . به طرف گيشه مخصوص تاكسي ترمينال رفتم . وقتي مرد ميانسال مسئول فروش بليط وقيحانه زل زد تو چشمام و پرسيد : 
- مقصدتون كجاست ؟
بي اختيار لبخند زدم ... مقصدم ؟ اون خونه هيچ وقت نمي تونست مقصدم باشه ! نمي دونم چند ثانيه همينطوري بي هدف نگاش كردم كه برق توي چشماي ميشي كدرش منو متوجه لبخند گشاد شده اش كرد و دندون هاي نيمه زردي كه كاملا با اون صورت گرد و چغر و سيبيل هاي كم پشت جور بود . با تاسف سرم رو تكون دادم و اسم خيابون رو گفتم . وقتي سوار تاكسي زهوار در رفته اي كه راننده اش خواب آلود ترين آدمي بود كه تا به حال ديدم شدم انگار تازه به خودم اومدم كه كجا دارم مي رم ... حس كردم نفس كشيدن داره كم كم برام سخت ميشه ... نمي تونستم عكس العمل سيامك رو پيش بيني كنم . شايد بيرونم مي كرد. شايد كتكم مي زد ! شايد تحويل پليسم مي داد ... تلفنم رو از ته كيفم بيرون كشيدم . شماره اردلان رو گرفتم ... صداي خواب آلودش تو گوشي پيچيد و دلم ناخودآگاه براش تنگ شد . از اينكه تا چند دقيقه ديگه مي ديدمش ... حس خوبي داشتم ... حسي كه مي تونست همه اون نگراني ها رو عقب ببره ... 
- اردلان ... 
صداش نگران شد :
- آجي سلام چي شده؟ كجايي ؟
خيلي وقت بود كه آجي صدام نكرده بود ... خيلي وقت بود نگرانم نشده بود ... نفس عميقي كشيدم و بغضم رو عقب زدم نبايد همين اول كار رو با اشك و آه شروع مي كردم :
- من تهرانم تا چند دقيقه ديگه مي رسم جلوي در ... 
مكثي كرد . وقتي حرف زد انگار هوشيار تر شده بود :
- الان ميام جلوي در .. 
- نه رسيدم ميس مي اندازم .. 
- منتظرم .. 
و بعد تماس رو قطع كرد . مي تونستم به حمايت اردلان اميد ببندم ... اگر اون كنارم مي ايستاد سيامك نمي تونست بيرونم كنه يا كتكم بزنه .. اردلان تنها كسي بود كه در تمام اين سالها وقتي كه حتي مادرم دربرابر رفتار سيامك هيچي نمي گفت، لب به اعتراض باز مي كرد ... البته فقط وقت هايي كه سيامك جلوي اون كتكم ميزد يا آزارم مي داد . 
اما حالا مطمئن نبودم كه هنوز ازم حمايت مي كنه يا اونم ميشه يه اهرم ديگه واسه آزار من. 
از تاكسي كه پياده شدم ديدمش كه روي سكوي جلوي در نشسته . از جا بلند شد و به طرفم اومد . اخماش به شدت در هم بود . پيش خودم فكر كردم چقدر تو اين مدت ضعيف شد. خواستم سلام كنم كه جلو اومدن دستش و گرفتن ساك و بعد بي حرف پشت كردنش بهم مانع ام شد . بي سر و صدا وارد خونه شديم ... بوي آشناي خونه مشامم رو پر كرد . قلبم فشرده شد . چشمام با اصرار مي خواست بره به سمت در بسته اتاق عزيز ... لبام رو محكم بهم فشار داد و از تو گاز گرفتم .. انقدر محكم كه شوري خون رو تو دهنم حس كردم . سرم رو بالا گرفتم ،سعي كردم محكم باشم . اردلان در اتاقم رو باز كرد . پاهام از حركت باز موند . هيچ وقت فكرش رو نمي كردم دوباره به اينجا برگردم ! تو درگاه در موندم . دستش رو روي ديوار كشيد و برق رو روشن كرد . فضاي اتاق همونطور بود كه تركش كرده بودم . تمام اعتماد به نفسي كه در اين چند ماه جمع كردم ذره ذره داشت محو مي شد .... بي اختيار قدمي به عقب برداشتم . چشمم افتاد به اردلان، انگار طرح يه درد تو چشماش درخشيد ... ساك رو كه روي زمين گذاشته بود دوباره برداشت و همونطور كه از كنارم رد مي شد گفت :
- تو اتاق من بخواب ... 
دلم ميخواست بغلش كنم . دلم ميخواست محكم بغلش كنم ... اما سردي رفتارش و تيرگي نگاش نمي گذاشت .. بي حرف دنبالش حركت كردم . وارد اتاقش كه شدم با ديدن رختخواب پهن روي زمين و تخت دست نخورده اش لبخند زدم ... از بچگي هيچ وقت روي تخت نخوابيد . روي لبه تخت نشستم . ساكم رو روي صندلي ميز كامپيوترش گذاشت و روبروم وايستاد . سكوت بينمون خيلي طول نكشيد . در حالي كه سعي مي كردم صدام نلرزه شالم رو از روي سرم برداشتم و گفتم :
- من تا جمعه شب اينجام ... 
پوزخندي زد :
- و دقيقا تا همون موقع هم فرصت داري كه حرفت رو ثابت كني !
گوشه لبهام چين خورد ... نفرتي كه تو قلبم سايه انداخته بود رو با نگام به طرفش نشونه گرفتم .اين همون اردلان بود همبازي بچگي هام ..تنها دوستي كه داشتم .. حالا اينطور خصمانه جلوم وايستاده بود ... صدام سرشار از خشم بود .. از عقده .. از حقارت .. از انتقام .. صدام تيره تيره بود .. درست مثل چشماش :
- مطمئن باش خيلي قبل تر از اون اينكار رو ميكنم ... 
نمي دونم چرا حس كردم صورتش بي رنگ شد ... انگار سايه اي بود كه تو سوسوي كمرنگ صبح داشت محو مي شد .
انگار اونم درمقابل حسي بي طاقت شده بود . قلبم به درداومد دلم ميخواست ارومش كنم .. دلم ميخواست آرامش رو بهش برگردونم .. دلم ميخواست خودم رو قرباني كنم تا اون پدرش رو همونطور كه يه عمر باور كرده بود بتونه براي خودش نگهداره ...

شايد اگر چند لحظه ديگه تو اتاق مي موند همه چيز رو انكار مي كردم و شبونه از اون خونه مي رفتم ... 
اما وقتي بي هيچ حرف و نگاه ديگه اي رفت حس كردم براي داشتنش .. براي داشتن تنها كسي كه منو رو به هويتم پيوند مي ده بايد بمونم و بجنگم ...